ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΩΝ ΑΝΕΜΩΤΙΑΣ - ΛΕΣΒΟΥ

Η χιονισμένη Ανεμώτια από άλλη οπτική γωνία...

Αγαπητοί Συγχωριανοί, Μέλη και φίλοι του Συλλόγου Αμπελουργών Ανεμώτιας,

Σας ευχόμαστε από καρδιάς Καλά Χριστούγεννα με Υγεία, Ψυχική Γαλήνη και Χαρά!!!

Να περάσετε αυτές τις Άγιες ημέρες με τις οικογένειές σας και τους αγαπημένους σας ανθρώπους…

Χρόνια Πολλά και Καλά σε όλους!!!

Το ΔΣ

Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΡΑΣΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το κρασί από πάντα τύχαινε μεγάλης εκτίμησης σε όλο τον Ελλαδικό χώρο. Το αμπέλι για παραγωγή κρασιού καλλιεργήθηκε παντού, όπου το κλίμα το επέτρεπε πλάι σε άλλες καλλιέργειες συμπληρώνοντας την οικιακή οικονομία, ενώ υπήρξαν και περιοχές όπου αποτελούσε το κύριο εισόδημα. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι κάθε οικογένεια είχε το αμπελάκι της.

Τα κρασοστάφυλα μπορούν να καλλιεργηθούν σε ξηρά και φτωχά εδάφη γι' αυτό και επεκτάθηκε η καλλιέργειά τους σ' όλη την Ελλάδα. Η συρρίκνωση, όμως, τα τελευταία χρόνια της αγροτικής τάξης έφερε και την μείωση των καλλιεργούμενων με αμπέλι εκτάσεων. Αυτό παρατηρήθηκε κυρίως στα ορεινά και άγονα μέρη, τα πρώτα που εγκαταλείφθηκαν από τους κατοίκους τους.

Το κρασί που παράγεται διαφοροποιείται από τον τόπο (κλιματολογικές συνθήκες), την ποικιλία και το έδαφος. Παρακάτω δίνεται μια γενική εικόνα των καλλιεργούμενων εκτάσεων με αμπέλια και της παραγωγής κρασιού στην Ελλάδα το έτος 2015:

                                      Έκταση (σε εκτάρια)           Παραγωγή οίνου (σε εκατόλιτρα) 

Πελοπόννησος                     60.419                                    1.525.590 

Κρήτη                                   50.581                                      959.480 

Στερεά Ελλάδα και Εύβοια    28.849                                    1.988.790 

Μακεδονία και Θράκη          15.500                                      514.760 

Θεσσαλία                               8.696                                      423.910 

Νησιά Ιονίου Πελάγους          8.716                                      215.840 

Νησιά Αιγαίου Πελάγους      9.131                                      151.300 

Δωδεκάνησα                          3.438                                      128.850 

Ήπειρος                                 1.022                                        30.620 

Μερικές από τις σπουδαιότερες καλλιεργούμενες ποικιλίες ανά αμπελουργική περιοχή είναι οι παρακάτω:

Πελοπόννησος: Αγιωργίτικο, Κορινθιακή σταφίδα, Μοσχάτο λευκό, Μοσχοφίλερο, Ρεφόσκο, Ροδίτης, Σουλτανίνα.

Κρήτη: Βηλάνα, Κοτσιφάλι, Λιάτικο, Μαντηλαριά, Ρωμέικο.

Στερεά Ελλάδα & Εύβοια: Σαββατιανό.

Μακεδονία & Θράκη: Ασύρτικο, Αθήρι, Ροδίτης, Λημνιό, Ξινόμαυρο, Νεγκόσκα, Cabernet Sauvignon, Cabernet Franc.

Θεσσαλία: Κρασάτο, Μαύρο Μεσενικόλα, Μοσχάτο Αμβούργου, Μπατίκι, Ξινόμαυρο, Σταυρωτό.

Νησιά Ιονίου Πελάγους: Βερτζαμί, Μαυροδάφνη, Μοσχάτο λευκό, Ρομπόλα.

Νησιά Αιγαίου Πελάγους: Αϊδάνι, Ασύρτικο, Λημνιό, Μαντηλαριά, Μονεμβασία, Χιδηριώτικο, Μοσχάτο Αλεξανδρείας.

Δωδεκάνησα: Αθήρι, Μαντηλαριά, Μοσχάτο λευκό.

Ήπειρος: Ντεμπίνα, Cabernet Sauvignon

Σύμφωνα με στοιχεία των ετών 2012-13, σε παγκόσμιο επίπεδο, η χώρα μας κατατάσσεται στη δωδέκατη θέση από άποψη όγκου παραγωγής κρασιού. Προηγούνται η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία, οι ΗΠΑ, η Αργεντινή, η Αυστραλία, η Χιλή, η Ν. Αφρική, η Γερμανία, η Πορτογαλία και η Ρουμανία.

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΠΕΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η καλλιέργεια της αμπέλου αποτελεί μια από τις βασικότερες καλλιέργειες της χώρας μας και η παραγωγή, επεξεργασία, μεταποίηση και εμπορία των αμπελουργικών προϊόντων είναι από τις σημαντικότερες δραστηριότητες της αγροτικής παραγωγής.

Μέχρι πριν τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η καλλιεργούμενη έκταση με αμπέλια στην Ελλάδα, υπολογίζεται ότι έφτανε περίπου τα 3.000.000 στρέμματα. Λίγο μετά, η έκταση αυτή μειώθηκε σημαντικά.

Σε πολλές περιοχές, τα αμερικάνικα υποκείμενα που χρησιμοποιήθηκαν για την αναμπέλωση μετά την εισβολή της φυλλοξήρας στην Ελλάδα, που έγινε περίπου στις αρχές του εικοστού αιώνα (1905), δεν ήταν επαρκώς κατάλληλα. Έτσι, τα αμπέλια έδιναν μικρές αποδόσεις με αποτέλεσμα πολλοί αμπελουργοί να εγκαταλείψουν την αμπελοκαλλιέργεια επειδή ήταν οικονομικά ασύμφορη.

Αργότερα, με τον εμφύλιο πόλεμο και με την ανάπτυξη στις μεγάλες πόλεις της βιομηχανίας και τη μετανάστευση, ο ορεινός πληθυσμός εγκατέλειψε τα χωριά του και τα αμπέλια ξεριζώθηκαν. Έτσι, χάθηκαν ονομαστοί αμπελώνες όπως της Σιάτιστας στην Κεντρική Μακεδονία, της Μαρώνειας στη Θράκη, της Αράχωβας πλάι στους Δελφούς κ.α

Η συνολική καλλιεργούμενη έκταση (σε χιλ.στρ.) με αμπέλια (οινοποίησης, επιτραπέζια, σταφιδάμπελα) στην Ελλάδα μεταξύ 2009-2013.

2009	1.226,2
2010	1.205,5
2011	1.156,2
2012	1.154,0
2013	1.135,4

Σύμφωνα με τα δεδομένα της Στατιστικής Υπηρεσίας, όπως φαίνεται στον παραπάνω πίνακα, οι καλλιεργούμενες εκτάσεις με αμπέλια στην Ελλάδα παρουσιάζουν μια συνεχή μείωση από το 2009 μέχρι το 2013.

Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας και του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων η μέση ετήσια παραγωγή επιτραπέζιων σταφυλιών στην Ελλάδα τα έτη 2009, 2010 και 2011 έφτασε τους 300.000 τόνους.

Την τετραετία 2009, 2010,  2011,2012 η μέση ετήσια εξαχθείσα ποσότητα επιτραπέζιων σταφυλιών ήταν 73.000 τόνοι.

Η Γερμανία, η Αγγλία και η Ολλανδία αποτελούν τους κυριότερους προορισμούς των ελληνικών επιτραπέζιων σταφυλιών. Οι τρεις αυτές χώρες απορρόφησαν το 66% των σταφυλιών που εξήχθησαν από τη χώρα μας τα παραπάνω έτη. Στις αγορές αυτές ανταγωνίστριες χώρες είναι η Ιταλία και η Τουρκία.

Από τα εξαγώγιμα σταφύλια το 90% αποτελούν οι λευκές ποικιλίες. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει αυξανόμενη ζήτηση ερυθρών ποικιλιών από τις αγορές του εξωτερικού.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Το αμπέλι είναι μία από τις αρχαιότερες καλλιέργειες. Η καταγωγή της αμπέλου χάνεται στα βάθη των αιώνων. Απ’ ό,τι δείχνουν τα διάφορα ευρήματα, το αμπέλι ευδοκιμούσε στην πολική ζώνη πριν από την εποχή των παγετώνων και κυρίως στην Ισλανδία, στη βόρεια Ευρώπη και στη βορειοδυτική Ασία. Οι παγετώνες όμως περιόρισαν την εξάπλωσή του, ωθώντας διάφορα είδη άγριων αμπέλων προς θερμότερες ζώνες, όπως στην κεντρική και ανατολική Ασία, στην κεντρική και νότια Ευρώπη αλλά και στην ευρύτερη περιοχή του νότιου Καυκάσου. Εκεί γεννήθηκε το είδος ¨Άμπελος η Οινοφόρος¨, Vitis vinifera. Στην Ελλάδα πρέπει να εμφανίστηκε την 4η χιλιετία π.χ.

Οι επιστήμονες δέχονται ότι ο πολιτισμός αρχίζει από τη στιγμή που ο άνθρωπος σταμάτησε να ζεί νομαδική ζωή και καλλιέργησε τη γη. Επίσης θεωρούν ότι το πέρασμα από τη νομαδική ζωή στον πολιτισμό άρχισε όταν οι πρώτοι καλλιεργητές ¨δούλεψαν¨ το αμπέλι.

Η τέχνη της αμπελουργίας εικάζεται ότι ξεκίνησε με την αγροτική επανάσταση γύρω στο 5.000 π.χ. Από τους πρώτους γνωστούς καλλιεργητές θεωρούνται οι Άριοι (πρόγονοι των Περσών και των Ινδών που ζούσαν στην περιοχή Καυκάσου-Κασπίας), οι Σημιτικοί λαοί και οι Ασσύριοι. Το κρασί την εποχή εκείνη ήταν γνωστό ακόμη και στην αρχαία Κίνα. Κατόπιν οι τέχνες της αμπελουργίας και της οινοποιίας πέρασαν στους Αιγυπτίους, στους λαούς της Παλαιστίνης, της Φοινίκης και στους Έλληνες.

Οι Έλληνες ανέπτυξαν ιδιαίτερα την οινοποιία, σχεδόν μονοπωλώντας την αγορά για αιώνες. Δεν είμαστε βέβαιοι από που διδάχτηκαν την τέχνη της οινοποιίας, σύμφωνα όμως με μια από τις επικρατέστερες θεωρίες, την έμαθαν από τους ανατολικούς λαούς (Φοίνικες ή Αιγυπτίους) με τους οποίους είχαν αναπτυγμένες εμπορικές σχέσεις. Το κρασί έπαιζε πολύ σπουδαίο ρόλο στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων. Η καθημερινή ζωή τους ήταν αναπόσπαστα δεμένη με αυτό. Έδιναν μεγάλη σημασία στο καλό κρασί και γι’ αυτό το λόγο φρόντιζαν να υπάρχει πάντοτε στο σπίτι τους άφθονη ποσότητα όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τα συμπόσιά τους τα οποία άλλωστε ήταν μια από τις αγαπημένες τους συνήθειες.

Η λέξη κρασί προέρχεται από τη λέξη κράσις= ανάμειξη. Η λέξη κράσις προέρχεται από το ρήμα κεράννυμι= αναμειγνύω και η λέξη κρατήρ σημαίνει το σκεύος στο οποίο γινόταν η ανάμειξη του κρασιού με το νερό.

Η αμπελοκαλλιέργεια έγινε γνωστή πολύ γρήγορα σε όλη την Ελλάδα. Αυτό αποδεικνύεται από πλήθος νομισμάτων που απεικονίζουν σταφύλια στη μια όψη και το Διόνυσο στην άλλη.

«ΑΝΕΜΩ - (Τ)ΣΙΠΟΥΡ(Ι)ΣΜΑΤ(Α)» 1η Γιορτή Τσίπουρου στην Ανεμώτια

Ο νεοσύστατος Σύλλογος Αμπελουργών Ανεμώτιας καθιερώνει μία νέα πολιτιστική εκδήλωση στο χωριό η οποία θα φέρει το όνομα «ΑΝΕΜΩ - (Τ)ΣΙΠΟΥΡ(Ι)ΣΜΑΤ(Α)», θα πραγματοποιείται το τρίτο Σαββατοκύριακο κάθε Νοέμβρη, αρχής γενομένης από φέτος και θα αναφέρεται στην τέχνη της απόσταξης του τσίπουρου, στηριζόμενη στην παράδοση των παλαιότερων ετών. Η πρόσκληση στην εκδήλωση είναι ανοιχτή σε όλους τους συντοπίτες και φίλους της Λέσβου.

Απώτερος στόχος του Συλλόγου Αμπελουργών Ανεμώτιας είναι να ξανά καπνίσουν πολύ σύντομα οι «λουλάδες» της Ανεμώτιας και το χωριό να εκμεταλλευτεί όσο περισσότερο μπορεί το δώρο του θεού, το αμπέλι.

Το διάσημο σταφύλι

Ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ηφαίστεια της Λέσβου είναι αυτό της Ανεμώτιας. Ευδιάκριτος είναι ο κρατήρας του ηφαιστείου στις εσωτερικές παρυφές του οποίου είναι χτισμένο το χωριό.

Εντυπωσιακές ροές λάβας διακρίνονται στα τοιχώματα του κρατήρα, ενώ το ηφαιστειακό υλικό που προήλθε από τις αλλεπάλληλες ηφαιστειακές εκρήξεις δημιούργησε στη βάση αυτού έναν πολύ εύφορο εδαφικό ορίζοντα, που ευνοεί την καλλιέργεια του αμπελιού και αποτελεί σήμερα τον κάμπο της Ανεμώτιας.

Έτσι, η Ανεμώτια σε βάθος δεκαετιών είναι διάσημη για το επιτραπέζιο σταφύλι της και για την παραγωγή κόκκινων κρασιών υψηλών ποιοτικών επιδόσεων.

Στην Ανεμώτια η καλλιέργεια του αμπελιού αλλά και όλη η διαδικασία, από τον τρύγο και το πάτημα των σταφυλιών, μέχρι την παρασκευή του παραδοσιακού «Ανεμωτίσιου» κρασιού, αποτελεί πραγματική "ιεροτελεστία" που τηρείται σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια από γενιά σε γενιά!

Ωστόσο, πέραν της οινοποιίας μία άλλη εργασία που ήταν μοναδική για το χωριό λόγω της πρώτης ύλης που διέθετε σε μεγάλες ποσότητες, αυτής των στέμφυλων (μάζα από φλοιούς σταφυλιών και κουκούτσια αλλιώς «τσάμπουρα»), ήταν και η απόσταξη τσίπουρου.

Πριν από το 1920

Στην Ανεμώτια λειτουργούσαν καζάνια απόσταξης τσίπουρου πολύ πριν από το 1920 τα μέρη των οποίων (καζάνι, καπάκι, λουλάς κλπ) ήταν πήλινα. Αργότερα αυτά αντικαταστάθηκαν με χάλκινα που έφεραν οι αμπελουργοί από τη Σμύρνη και μέσα στη δεκαετία του ’60 έφτασαν να λειτουργούν από Ανεμωτίσιες οικογένειες γύρω στα δέκα (10) αδειοδοτημένα καζάνια.

Η απόσταξη στην Ανεμώτια ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζωή των κατοίκων της. Η εργασία αυτή ήταν κοπιαστική, αλλά πολύ ευχάριστη και με το πρώτο στάλαγμα του τσίπουρου γινόταν πολύ εύθυμη.

Η όλη διαδικασία απαιτούσε πολλές ενέργειες και οι ιδιοκτήτες των καζανιών έπρεπε να εξασφαλίσουν άδεια λειτουργίας για ορισμένες ώρες και σε ορισμένο τόπο από το αρμόδιο Τελωνείο της περιοχής, πληρώνοντας για το σκοπό αυτό κάποιο ποσό ως φόρο στο κράτος.

Μετά του Αγίου Ιγνατίου προς το κατώφλι του Νοέμβρη και αφού τα «τσάμπουρα» είχαν «ζυμωθεί», οι μαχαλάδες του χωριού τις νύχτες έπαιρναν ζωντάνια και μοσχομύριζαν από την μεθυστική ευωδία των πρωτοσταλαγμάτων. Ο λουλάς, προέκταση του καπακιού, δέχονταν τους ατμούς από τα σωθικά του ρακοκάζανου και τους κρύωνε σε στάλες, στα «δάκρυα της Παναγιάς» όπως έλεγαν οι γεροντότεροι.

Τα «τσιπουρίσματα»

Τα «καζανέματα» ή αλλιώς τα «τσιπουρίσματα» στην Ανεμώτια αποτελούσαν «τελετή» αδελφοποίησης. Στις κοπιαστικές αγροτικές εργασίες, στις πίκρες και στις στενοχώριες, στους πόνους και στα βάσανα έδιναν μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα των χωριανών. Συγγενείς, φίλοι και γείτονες μαζεύονταν αντάμα στους χώρους του καζανιού όπου το γλεντοκόπημα ήταν ηχηρό και το γέλιο μέχρι δακρύων! Τραγούδια, πειράγματα, τολμηρά αστεία, παλιές και καινούριες ιστορίες και βέβαια ποικιλία τοπικών εδεσμάτων παστές σαρδέλες, τσακιστές ελιές, κρεατικά, τηγανίτες από βράσμα (πετιμέζι), ρόδια, κυδώνια, σύκα κλπ.

Σαν διάβηκαν τα χρόνια τα πράγματα στην Ανεμώτια άλλαξαν και η παράδοση στην απόσταξη του τσίπουρου σταδιακά έσβησε. Από τα δέκα περίπου καζάνια που διέθετε το χωριό σήμερα δε λειτουργεί κανένα. Οι γεροντότεροι έφυγαν από τη ζωή και οι νέοι κληρονόμοι, κάτοχοι των καζανιών, πήραν τα καπάκια και τους λουλάδες στα σπίτια τους διαλύοντας ουσιαστικά τα καζάνια, τα οποία δεν μπόρεσαν να ξαναχρησιμοποιηθούν. Έτσι η απόσταξη του τσίπουρου για τους Ανεμωτίσιους αμπελουργούς περιορίστηκε και σκορπίστηκε σε μακρινούς προορισμούς του νησιού σε επαγγελματικά διήμερα καζάνια.

Στη σημερινή διαμορφωθείσα κατάσταση συνετέλεσε κυρίως η έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με τις διαδικασίες που απαιτούνται για την ανανέωση των υφιστάμενων αδειών αλλά κυρίως μία υποβόσκουσα «φοβία» για τις ενδεχόμενες επιπτώσεις που θα αντιμετώπιζε ο ιδιοκτήτης του καζανιού λόγω της αυστηρότητας του νόμου περί απόσταξης, σε περίπτωση ενδεχόμενου ελέγχου από τις αρμόδιες κρατικές αρχές κατά τη λειτουργία του.

Όμως, η παράδοση απόσταξης για την Ανεμώτια δε θα παραμείνει στις μνήμες, στις συζητήσεις και στις φωτογραφίες αλλά το νήμα φαίνεται να ξανά δένεται από εκεί που είχε κοπεί.

ΑΝΕΜΩ – (Τ)ΣΙΠΟΥΡ(Ι)ΣΜΑΤ(Α) 2017 - ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

Πατέρα Χριστόφορε, αξιότιμοι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκπρόσωποι συλλόγων, φίλοι της Ανεμώτιας, μέλη του Συλλόγου, Συγχωριανοί και συγχωριανές.
Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Αμπελουργών Ανεμώτιας, σας καλωσορίζω σε μια ιδιαιτέρως σημαντική εκδήλωση - συνάντηση θα έλεγα καλύτερα- στην πρώτη «Γιορτή Τσίπουρου του χωριού μας, στα Ανεμωτσιπουρίσματα».

Πριν προχωρήσω, αισθάνομαι την ανάγκη και την υποχρέωση να αναφερθώ στο σημαντικότερο θέμα των ημερών μας που είναι αυτό των κρουσμάτων ευλογιάς σε κοπάδια προβάτων στο νησί μας.

Ακούμε και διαβάζουμε τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο κτηνοτροφικός κόσμος του τόπου μας.

Το χωριό μας ως επί το πλείστον είναι κτηνοτροφικό! Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο βασικός του οικονομικός πυλώνας είναι η κτηνοτροφία!

Οι κτηνοτρόφοι της Ανεμώτιας, εργατικοί και αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, αγωνίζονται σκληρά, χειμώνα – καλοκαίρι, για να διατηρήσουν το βιός τους και να ζήσουν με αξιοπρέπεια τις οικογένειές τους.

Εκφράζουμε λοιπόν την απόλυτη συμπαράστασή μας σε όλους τους κτηνοτρόφους της ευρύτερης περιοχής.

Ευχόμαστε και κάνουμε τον Σταυρό μας αυτή η περιπέτεια να σταματήσει εδώ και το χωριό μας και οι κτηνοτρόφοι του να βγουν αλώβητοι από αυτή τη δοκιμασία.

Η σημερινή μας εκδήλωση αποτελεί την αφορμή να αφήσουμε για λίγο τα δύσκολα στην άκρη, να έρθουμε κοντά, να επικοινωνήσουμε, να ξανατονίσουμε την έννοια του φίλου, του συγχωριανού, του γείτονα και του συντοπίτη.

Αυτό που μας συνδέει όλους μας είναι η ιστορία, ο πολιτισμός και η εθιμική ζωή του χωριού μας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, όπως μας τα κληροδότησαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας.

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ γιατί μας συνδέει όλους μας κάτι κοινό. Η αγάπη μας για την Ανεμώτια και το ενδιαφέρον μας για τον πολιτισμό αυτού του τόπου.

Ο πολιτισμός δεν έχει απόχρωση αλλά σημαίνει κάθε τι που κάνει ο άνθρωπος για να βελτιώσει και να «χρωματίσει» τη ζωή του. Για εμάς η πολιτιστική παράδοση είναι το ταξίδι στις ρίζες μας και η ταυτότητα του μέλλοντός μας.

Το εύρος της παράδοσής μας στην Ανεμώτια είναι πολύ πλατύ για να βολευτούμε μόνο σε αυτά που έγιναν…και μας κληροδότησαν οι παππούδες μας. Και δυστυχώς πολλά από αυτά ξεθώριασαν και χάθηκαν στον χρόνο.

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε θα πρέπει να αναδείξουμε τις παραδόσεις μας και να αντλήσουμε δυνάμεις από την αέναη πηγή του πολιτισμού μας!  

Ο Σύλλογος Αμπελουργών Ανεμώτιας μεταξύ των άλλων σκοπών του έρχεται εθελοντικά για να κάνει και αυτή την προσπάθεια.

Έχουμε πολλά να κάνουμε! Σας θέλουμε μαζί μας! Βοηθήστε μας, συμβουλεύστε μας, στηρίξτε μας!

Το να παραμένει κάποιος απλός θεατής και κριτής – καλοπροαίρετος ή κακοπροαίρετος- δεν έχει πραγματικά, στο σήμερα που ζούμε, κανένα νόημα.

Γραφτείτε στο Σύλλογό μας, έτσι ώστε να γίνουμε ένας δυνατός, εύρωστος και πολυπληθής Σύλλογος που θα μπορεί να παρεμβαίνει και να βοηθάει όπου απαιτείται.

Κι αν ακόμα δεν σας έχουμε πείσει για  την αναγκαιότητα της ύπαρξης  του Συλλόγου μας, σκεφτείτε τα παιδιά σας…

Έχουμε τεράστια ευθύνη απέναντί τους, το μόνο που θα ξέρουν, στο μέλλον, είναι ότι η Ανεμώτια είχε εξαιρετική φήμη και μεγάλη δύναμη που όμως χάθηκαν στο χρόνο…ή τα άφησαν να χαθούν!

Είμαστε πολύ τυχεροί και δεν το ξέρουμε ή κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε. Ζούμε σε έναν αξιόλογο τόπο, απείρου φυσικού κάλλους. Έχουμε την ιδιαιτερότητα να είμαστε στο κέντρο του νησιού! Έχουμε ιστορία,  λαογραφία,  παράδοση!

Έχουμε την όμορφη καλδέρα μας, τον κάμπο της Ανεμώτιας και τους περίφημους αμπελώνες μας!!

Έχουμε την πρώτη ύλη!! Έχουμε την αδιαμφισβήτητη φήμη για τα καλύτερα σταφύλια της Λέσβου!!

Πάνω από όλα όμως, η μεγαλύτερη δύναμη του χωριού μας είναι οι Άνθρωποί του!!! 

Του αξίζει λοιπόν αυτού του τόπου μια μεγάλη προσπάθεια από όλους μας!!

Εκ του ΔΣ

Μαρμάρου Μιχαήλ

ΟΜΟΡΦΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΕΜΩΤΣΙΠΟΥΡΙΣΜΑΤΑ 2017